Wydarzenia /

Zmarł śp. ks. dr Artur Filipiak

• poniedziałek 02.11.2020   -   sobota 07.11.2020

Dnia 2 listopada br. zmarł śp. ks. dr Artur Filipiak, dyrektor Referatu Katechetycznego Kurii Metropolitalnej w Poznaniu i wykładowca Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu. W latach 2000 - 2002 był wikariuszem naszej parafii (jako neoprezbiter)

W ostatnich miesiącach był też duszpasterzem osób pokrzywdzonych wykorzystaniem seksualnymi - koordynatorem Regionalnego Punktu Konsultacyjnego dla Osób Zranionych w Kościele w archidiecezji poznańskiej.

Uroczystości pogrzebowe odbyły się 6 i 7 listopada:
 
- w piątek 6 listopada br.:
Msza św. o godz. 19.00 w parafii pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu (przewodniczył ks. Arcybiskup Stanisław Gądecki).

- w sobotę 7 listopada br.:

Msza św. i pogrzeb o godz. 12.00 w parafii pw. św. Wita w Rogoźnie. 

Requiem aeternam dona ei Domine et lux perpetua luceat ei.

Kazania ks. Artura Filipiaka do Biblioteki Kaznodziejskiej:

„Doświadczenie niezawinionego cierpienia prowokuje do pytań: o przyczynę, o sens, o to, dlaczego mnie to spotkało, dlaczego Bóg do tego dopuścił. Trzeba być bardzo ostrożnym w udzielaniu odpowiedzi. Często zbyt łatwo mówimy o cierpieniu jako karze lub w nieco złagodzonej formie jako wezwaniu do nawrócenia. Ale czy naprawdę Bóg chce, żebyśmy cierpieli, bo wtedy np. bardziej gorliwie się modlimy? Nie, nasz Bóg taki nie jest! Pragnie, byśmy go wybierali z miłości, a nie ze strachu. Może więc lepiej nie mówić nic, zamilknąć wobec tajemnicy i zwyczajnie być z cierpiącym człowiekiem? Może pójść za wskazówką arcybiskupa Paryża, który w ciężkiej chorobie, krótko przed swoją śmiercią, pisał do swego przyjaciela: Potrafimy wybornie układać piękne zdania o cierpieniu. Sam to nie raz robiłem. Powiedz, proszę, księżom, że byłoby o wiele lepiej, gdyby milczeli” (Biblioteka Kaznodziejska 2/2009).

„Ogromną radość sprawia mi zawsze sprawowanie mszy świętej we wspólnocie parafialnej. Można wtedy doświadczyć prawdziwej bliskości w wierze z tymi, którzy uczestniczą w tej samej Eucharystii chociaż wielu znam tylko z widzenia, z innymi zamieniłem ledwie kilka słów, a tylko o nielicznych mogę powiedzieć, że ich poznałem” (Biblioteka Kaznodziejska 4/2009).

„Pewnie znasz to uczucie. Moment pożegnania z ukochanym człowiekiem. Stoisz na poboczu i kiwasz ręką za oddalającym się samochodem. Z peronu rusza pociąg. Jakaś cząstka ciebie odjeżdża wraz z nim. Odwracasz się i idziesz do domu. Otacza cię nieokreślona pustka. Coś się skończyło…” (Biblioteka Kaznodziejska 3/2008).